عباس!
به روی صفحه باغ شهامت، تویی گلواژه ایثار عباس!
عباس!
تو ای آب آور گل های زهرا
دوباره مشک را بردار عباس!
حسین ات یکه و تنهاست، برخیز ...
علمدار را بر زمین مگذار عباس...
به خاک افتاد وقتی صورت ماهت
خداهم بوسه میزد بر گلوگاهت
شما آقا! شما هفت آسمان ماهید
شما، از کودکان تشنه آگاهید...