متن نوحه هیات بعثت یزد- محرم ۹۳

در برابر پروردگار، انسان متجدد و طغیانگر با منیت و جهل نسبت به جایگاه خویش سعی در برپایی مرکزی دیگر دارد در حالی که او جزء کوچک، از نظامی عظیم است.

این انسان جهت اثبات مرکزیت کاذب، تمام تلاش خویش را انجام می‌دهد تا همۀ نگاه‌ها را به خود جلب نموده و پایدار ماند. در صورتی که خداوند در قرآن می‌فرماید کسانی جاودان خواهند ماند که ایمان بیاورند[1] و آنگاه که انسان ایمان می‌آورد وجود خویش را در برابر خداوند، نیست می‌شمارد.

آزادی، رهایی از نفسانیت و منیت است. آزادی فنا فی ا... است این فنا‌ سبب می‌شود تا نور حق در وی حلول کرده و آن را دوباره زنده و جاودان سازد.

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم               دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم  «مولانا»

رمز جاودانگی حسین(ع) آزادگی اوست هر چند در ظاهر امام و یارانشان با لبان تشنه شهید شدند اما در باطن حسین (ع) چشمه جوشان آب حیات است و همه انسان‌ها تشنۀ آن می‌باشند. شرابی معنوی[2]که انسان را از قید و بند دنیوی تطهیر می‌کند و این طهارتِ وجود همانا آزادی است.

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود           زهر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است         (حافظ)

حسین(ع) تجلی این حقیقت است زیرا در این راه حتی از جان خویش نیز گذشت می‌کند.

«آن زمان که بنهادم   سر به پای آزادی                    دست خود ز جان شستم از برای آزادی

در محیط طوفان زای ماهرانه در جنگ است           ناخدای استبداد با خدای آزادی»[3]

کو زبان خاموشان؟    قوم حق فراموشان                 کو کرامت انسان؟ کو صدای آزادی؟

تا به کی ستم بردن؟ نان بندگی خوردن!                 زندگی نمی ارزد بی نوای آزادی

هر دلی نوا دارد            شور کربلا دارد                   کل یوم عاشوراست ماجرای آزادی

ما و بندگی هیهات ننگ زندگی هیهات                   در مرام ما کفر است ظلم جای آزادی

غنچه می زند پرپر    آب می شود هاجر                  زمزمی تلاوت کن ای گلوی ناب اصغر

زمزمی که می جوشد زیر پای آزادی

کیست این قیامت هان زینب است یا توفان                   آنکه می کشد قامت در هوای آزادی

ناگهان غبار آمد          اسب بی سوار آمد                    آسمان به خاک افتاد پیش پای آزادی

ناله ای به گوش آمد سنگ در خروش آمد                   تیغ می کشد جلاد روی سینه شمشاد

سر بریده اند ای داد از قفای آزادی

کاروان به راه افتاد سایه ای به ماه افتاد                لحظه ها نفس گیر است این صدای زنجیر است

گوشه ای به خون غلتید قامت سپیدارت              گوشه ای به خاک افتاد بی علم علمدارت

شرح ماجرا این است خواب قریه سنگین است

نیزه ها گل داد، شب فرو افتاد                            راه ما این است، هر چه باداباد

«ره نه این است ره آغشته ما افتاده ست            از ازل تا به ابد کشته ما افتاده ست»[4]

نافله اشکم ، قافله داغم ، کوه غرورم

آیه احساسم ، آینه آهم ،سنگ صبورم

مه زیبای من ، زتماشای من ، چه خبر داری ؟

توبدین محمل ها ، من واین منزل ها ، چه نظر داری ؟

تا بر نی میبینم سیمایت    سوزاند جانم را آوایت

بخوان ای مه  اندراین صحرا  از زمستان باغ آزادی

بخوان اینک  یوسف زهرا  شرح حالی از گرگ آبادی

بگو تا در جنگل بومان از که خواهم من خانه خورشید ؟

بگو تا در شهر خاموشان شور مستی را در که باید دید ؟

بخوان بامن ، بخوان با من ، بخوان با من

بار سفر بسته ، با دل بشکسته، راهی شامم

جلوه کنان بر نی ، شاهد احوالم، {ماه تمامم (2)}

مه تابان من ، شب هجران من، {شب یلدا بود (2)}

بخدا این صحرا ، به دو چشم زینب، {همه زیبا بود (2)}

آزاده گر در خون افتادی      راهت شد آیین آزادی

زمانه اهریمنی ننگین را نشانده بر تخت سلطانی

نگین ملک سلیمان را کرده در دست نا مسلمانی

ببین ای مه اندرین صحرا برتن گلها داغ زنجیراست

جدایی دلدادگان را ای سرو آزاده حکم تقدیراست

بخوان با من ، بخوان با من ، بخوان با من

شاعر :سید سهراب دهقان

آهنگساز : مجتبی خلیلی

دستگاه :بیداد – دشتی

منبع:سایت بعثت

www.yazdonline.rozblog.com